Etappe 6 Schoonloo - Sleen

Tijd voor wat reparatiewerk. Door diverse redenen is er een gat in ons pieterpad route schema gekomen.
Etappes 6 en 7 moeten nog worden gedaan voordat we verder kunnen met etappe 10.
De echte pieterpad fanaat zal zich waarschijnlijk de blaren in zijn sokken schamen maar … “who cares”.
Aangezien in deze tijd van het jaar de zon er korte daagjes van maakt , en het dus kort daglicht zou zijn dienden we al voor 08.00 uur in de trein te zitten wat dan ook (net) lukte.
De 3 uur en 15 minuten naar het startpunt in Schoonloo verliepen soepel en snel. (zo snel als glasvezel) Vier maanden geleden zaten we op hetzelfde beginpunt (ja, toen eindpunt) van deze etappe nog op het terras met een witbiertje, nu lag er ijs op de plassen.
En hoewel de maand november tot droogste in jaren is uitgeroepen was er blijkbaar in de eerste negen dagen van december genoeg gevallen om de door ons geplande paden in een ware waterdelta te veranderen. Her en der moesten we korte D-tours inlassen om droog te blijven.
En ook dit maal was er weinig horeca op de route, zodat we dankbaar gebruik maakten van een particulier initiatief. Een stukje boerderij was ingeruimd als rustplaats voor pieterpadders.
Koffie, thee, wat gevulde koeken (beetje over tijd) en in de koelkast wat sapjes waren voor een schappelijke prijs te verkrijgen. De stoelen, tafel en warme kachel en toilet (met 25 muggen) kregen we er gratis bij. Het een werd meer gewaardeerd dan het andere.
Vlak na onze lunchpauze werden we met een dilemma opgescheept. We kwamen door een gebied waar Schotse Hooglanders zouden kunnen zijn. En of de geachte wandelaar maar een afstand van 25 meter tot deze vriendelijke koeien in acht wilde nemen. Hm, dat was lastig want de bijna voltallige kudde bevond zich op het pad waar wij graag overheen wilden lopen, en was zeker niet van plan om maar 1 decimeter opzij te gaan. Laat staan 250 van deze eenheden.
Na kortstondig overleg besloten dat wij dan maar een halve cirkel om de kudde heen zouden maken. Waren de paden al nat, het veen ernaast was nog iets natter. We hebben niet continu de afstand kunnen controleren maar we hebben de kudde veilig kunnen omzeilen. En gezien het gewicht van de beesten en grootte van de horens kunnen we daar best trots op zijn. (en vooral opgelucht).
De rest van de zeven kilometer is vervolgens in een rap tempo afgelegd zodat we volgens planning aan het einde van het daglicht bij de ‘Markies van Karabas’ aankwamen. Etappe zes is op een ‘haar’ van zeven kilometer geslecht. Aldaar konden we aanschuiven aan het lopend buffet. Dat wil zeggen wij werden geacht langs de tafels te lopen. Het buffet zelf heeft al die tijd stil gestaan. Van 17.00 uur tot 19.00 uur hebben wij ons beetje bij beetje volgegeten om vervolgens ons onder de volle maan en met de bus naar Emmen te begeven alwaar de trein ons met een overstap naar huis bracht.
Vandaag bijna twintig kilometer gelopen!